آهنگ‌ساز مشهور "جان کیج"  در سال 1992 در گذشت و بزرگداشت او نمایانگر تاثیرگذاری و تاثیرپذیری او در مقابل بزرگان هنر قرن بیستم آمریکا است. نظر جان کیج در باره اهمیت هنرهای تجسمی در زندگی هنریش همیشه روشن بود. او سالها ایده مشهورترین اثرش را به نام (4’33” – 1952) –  یعنی چهار دقیقه و سی و سه ثانیه سکوت، که آغاز و پایان آن به وسیله یک اجرا کننده موسیقی شکل می‌گیرد – پیش از جرات یافتن ابا مشاهده حرکتی افراطی از جانب دوست و همکارش "روبرت روشنبرگ" ، در سر می‌پروراند. "نقاشی‌های سفید او... زمانی که آنها را دیدم با خود گفتم، آری! مجبورم! وگرنه عقب می‌مانم، موسیقی عقب می‌ماند."

اگر کیج مدیون هنرهای تجسمی برای نقش آنها در خلق یکی از تاثیرگذارترین شاهکارهای پیشرو است، در عوض دین خود را به شایستگی بازپرداخته است. همان طور که او می‌گفت، این تشنه بودن برای "دیدن و خلق کردن چیزهایی که تاکنون دیده نشده‌اند"، از جمله ابعادی از زندگی و کار او است که نشان از تاثیر فرهنگی عظیم او دارند. با اینکه یکصدمین سالگرد تولد او روز 5 سپتامبر سال پیش (2012) بود، ولی شعله او هنوز و روشن‌تر از همیشه در دنیای هنرهای زیبا می‌درخشد. بسیاری از گرایش‌های هنر معاصر، از تاکید آنها بر زمان به عنوان یک موضوع و ماده خام گرفته تا نقش برجسته بخت وشانس، جست و خیزی بی هدف بین رسانه‌ها و رشته‌‌ها و اعمال قدرت بر تماشاچیان، به گونه‌‌ای به وسیله کیج بنیان‌گذاری شده‌اند.

او در زمان حیاطش، سرچشمه الهام بسیاری از روشنبرگ و "جسپر جانز  گرفته تا مینیمالیست آمریکایی "السورت کلی" ، گروه "فلوکسوس" وهنرمندانی که در پشت پرده رویدادها، اجراها و هنرهای مفهومی قرار داشتند، بود. و از زمان مرگش تاکنون این روند همچنان ادامه پیدا کرده است. تنوع آثاری که تاکنون تاثیر مستقیمی به تنهایی از  4’33” گرفته‌اند، قابل توجه است. "فیلیپ پارنو" ، "تاسیتا دین"  و"کیتی پترسون"  از جمله هنرمندانی اند که از تاثیر این اثر بر آثارشان سخن گفته‌اند.