دانلود پروژه بررسی کارخانه آسفالت

راه وسیله‌ای جهت جابجایی و حمل و نقل مسافرین و کالا و پایه گسترش اقتصادی در هر کشور می‌باشد. از دیدگاه باربری و حمل مسافر، به راه‌های زمینی، هوایی و دریایی تقسیم می‌شود.

راه زمینی

راه زمینی که با ویژگی خاص ساخته می‌شود، شامل راه (جاده) و راه‌آهن می‌باشد، که ذیلاً به توصیف آن پرداخته خواهد شد:

راه‌سازی زمینی، از پیدایش تمدن بشر آغاز شده است و پس از ساخته شدن چرخ که بزرگترین کامیابی بشر در دوران باستانی بوده، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.

قبل از پیدایش چرخ، جهت عبور چارپایان به ویژه در مناطق صعب‌العبور، مناطقی که زمین‌های سست و آب و هوای مرطوب داشته، مناطقی چون کویر که زمین‌های نمکزار، آبگیر و لجنی داشته است، ضمن انتخاب مسیر مناسب و امن نسبت به ساخت راه و کاروان‌سرا، اقدام می‌نمودند و با توجه به آثار باقیمانده از رومیان در بابل و غیره، برای ساختن راه‌ و خیابان و محافظت از طغیان رودخانه‌های دجله و فرات، از آجر، ملات و قیرهای معدنی استفاده می‌نمودند و در مسیرهای گود و جاهایی که نیاز به خاکریزی داشته با ریختن مخلوط‌های شن و ماسه و قلوه‌سنگ در لایه‌های حدود 30 سانتیمتری و متراکم نمودن آن به روش آن زمان نسبت به ساخت راه اقدام می‌نمودند و جهت پایدار نمودن راه از خرده‌سنگ و ذخال چوب استفاده می‌کردند.

اکثر راه‌های شبکه‌ای کاروان‌رو در زمان حکومت صفوی ساخته و یا بازسازی شده‌اند. در بین راه، محل امن جهت استراحت کاروانیان، کاروانسراهای شاه عباسی ساخته شده که آثار آنها مشهود است. ساختمان کاروانسراها طوری ساخته شده که کاروانیان بتوانند بیشترین استراحت را داشته و بارهای خود را در سکوهای آن به راحتی تخلیه و مجدداً بار چارپایان نمایند.

در حال حاضر، شبکه‌های اصلی و راه‌آهن، اکثراً با اصول فنی و با شکل منظم ساخته شده است. نخستین کلنگ راه‌آهن سراسری در ایران روز بیست و سوم مهرماه 1306 به زمین زده شد و پس از 11 سال، روز سوم شهریور 1317 راه‌آهن 1389 کیلومتری تهران ـ قم به اهواز و بندر شاپور افتتاح شد.